Στράτος 5/11/1968 - 8/16/2014

Ειναι η ζωη μας τελικά
Τρίχα στην κεφαλής μας
Ποτε δεν ξέρεις... μια στιγμή
Τι φέρνει απέναντι μας

Έτσα... τα νέα έλαβα
Το βράδυ ενός Σαββάτου
Στράτο... Οτι σε χτύπησε
Δρεπάνι του θανάτου

Κόπηκανε τα πόδια μου
Τα λόγια μου χάθηκαν
Και είπα πως μάλλον ψέματα
Τα νέα τούτα ήταν

Και ομως επιβεβαιώση
Μου πανε ειναι αλήθεια
Και εναν κόμπο αισθάνθηκα
Μεσα στα δύο μου στήθια...

Στράτο...με την καρδιά βαριά
Τα ματια μου θλιμμένα
Ήρθα αντίο να σου πώ
Που φεύγεις για τα ξένα

Είδα σε...και δεν άντεξα
Στρατό στο μισεμό σου
Που έλαμπε η Αστορια
Με ενα χαμόγελο σου

Σ'ειχανε μες στο φέρετρο
Τα χέρια σου δεμένα
Γεμάτη ήταν η εκκλησία
Με ματια δάκρυσμενα

Ειχες την λύρα πλάι σου
Μαντίλι στο πλευρό σου...
Και το κουστούμι εφόραγες
Στρατό... το ποιο καλο σου

Εκια που πας...τον κύρη σου
Στρατό θα συναντήσεις
Δεν ήτανε ποτε γραφτό
Αμοναχό να αφήσεις

Στρατό...
φίλε μου... άμε στο καλό
Τον κύρη σου να σμίξεις
Και όποιον γνωστό... εκια ανε δεις
Να τονε χαιρετήσεις

Στρατό γραφτό η μοίρα σου
Μα το χε και καμάρι
Τέτοιο λεβέντη, Μερακλή
Στον Άδη για να βάλει

Ο Χάροντας επείσμωσε
Μεσα σε λιγο χρόνο
Πήρε πατέρα και το γιο
Απ'τον απάνω κόσμο

Ο χάρος δεν ξεχώρισε
Και εσήκωσε την χέρα
Πήρε με μια του δρεπανιά
Το γιό και τον πατέρα

Να'ναι το χώμα ελαφρύ
Απάνω στο κορμί σου
Και να αναπαύει ο θεός
Μαμάλιο...την ψυχη σου

Αιώνια σου η μνήμη Στράτο, και να αναπαύει ο Θεός την ψυχη σου