Σιωπηλός

Ανθρωπος που'νε σιωπήλος
Και το κεφάλι σκύβει 
Δεν έχει τόπο να κρυφτεί
Μέρος για να ξεφύγει 

Κρατει τα ματια χαμηλά 
Να μην τα δει κανένας 
Μην μολογήσει άθελα 
Τι έχει... με ένα βλέμα 

Με ψεύτικο χαμόγελο 
Στα χείλη του ζωσμένο 
Και σαν τ'αγρημη περπατει 
Απου 'νε λαβωμένο

Και που και που τα ματια του 
Φέρνει σε μια ευθεία 
Και βλέπει γύρω του ξανά 
Την ίδια ιστορία 

Αγάπες... Χάδια ψεύτικα 
Ορκους που δεν βαστίζουν
Νιώθει τα πόδια του στην γη 
Και πάλι να λυγίζουν 

Γιατί θυμάται μια παλιά 
Μια ψεύτικη αγάπη 
Και απο τα ματια ξαφνικά 
Προβαίνει ένα δάκρυ 

Ορκους... Χιλιάδες Σ'αγαπώ
του λέγε κάθε μέρα 
Και έτσι την ερωτεύτηκε 
Την νεαρή κοπέλα 

Ητανε νια, και τσι άρεσαν,  
τα λόγια...Μα στην πράξη,
Δεν άντεξε και μια ζωή 
Θέλησε να πετάξει 

Και έφυγε ένα δειλινό
Χωρίς να εξήγηση 
Κα απο τότε ο νεαρός
Εχει το βλέμα σκύψει 

Και που και που όταν γρυκα 
Για έρωτα και αγάπη 
Θυμάτε μια μελαχρινή 
Και αφήνει ένα δάκρυ