Τα παρακάτω είναι απάντηση σε κάποιο ερωτικο γράμμα που διάβασα. Το γράμμα γραμμένο για την αγαπητικια του που πλέον δεν είναι μαζί.
Οι παρακάτω ρήμες, ειναι η απάντηση στο γράμμα του απο την αγαπημενη του.
Στίχοι Θεμης Κλαπακης
Οι παρακάτω ρήμες, ειναι η απάντηση στο γράμμα του απο την αγαπημενη του.
Στίχοι Θεμης Κλαπακης
Απάντηση στο γράμμα σου
Είχα σκοπό να γράψω
Εψαχνα λόγια να στο πω
Δίχως να σε ταράξω
Μα οσω και ανε προσπαθώ
Την δύναμη δεν βρίσκω
Και οπότε λέω να στο πω
Παντοντε κάνω πίσω
Βάνω λοιπόν μια τσικουδιά
Και περνώ και μια πένα
Και σε μια κόλα γράφωτο
Πως νιώθω για τα σένα
Αν σα αγαπώ μην το ρωτάς
Ερώτημα δεν θέλει
Οπότε και να σε σκεφτώ
Κλαίω σαν το κόπελι
Εχω κρυφά αισθήματα
Που μονο ο Θιός τα ξέρει
μα εινε καλέ μου αδύνατο
Το να γενούμε ταίρι
Βλέπεις το πως ο κύρης μου
Μαζί με την κερά μου
Πριν χρονια την γράψαμε
Την μοίρα την δικιά μου
Μια μέρα εσυναντισανε
Ανθρωπο που χε πέσει
Και εχε βαρει στο ποδα του,
Στην χέρα, και στην μέση
Και τόνε βοηθήσανε
Στο σπίτι τως τόν πήραν
Να μην πεθάνει αμοναχος
Τόχε γραμενο η μοίρα
Μέρες πολλές περάσανε
Μέχρι να περπατήσει
Απτό καυμό του ο γέροντας
Δεν μπόριε να μιλήσει
Μα οι κύροι μου με επιμονή
Και με τα γιατροσόφια
Εκάμανε τον γέροντα
Περδίκη σαν και πρώτα
Και ο γέροντας τως είπενε
Πως εχει γιο στα ξένα
Και όλα τα πλούτη απου καμε
Σ'αυτον τα ´χει θωσμένα
Και τότες είπε ο γέροντας
Για την Βωηθεια σας
Να παντρευτεί ο γιόκας μου
Την κόρη την δικιά σας
Απου ´χει πλούτη, σπιτικό
Και σαν θα παντρευτουνε
Δεν προκειτε ώστε να ζουν
Φτώχια, καυμούς να δούνε
έδωκανε τα χέρια τους
Και λογωδώσανε με
Για αυτό μαζί δεν γίνεται
Να μάστε καυμένε
Λες μου πως απτά δάκρυα
Η κόλα ξεθωριάζει
Μα η δικια μου κλάματα
Κάθε που γράφω βγάζει
Λες μου κουρέλι γίνεσαι
Κάθε που η νύχτα βγαίνει
Μα εγώ με εδά μερόνυχτα
|Συνέχεια απλωμένη
Λες μου ότι τα κύτταρα
Στο σώμα σου πονάνε
Μα τα δικα μου πάψανε
Στο αίμα μου να κυλάνε
Τα χείλια σου στεγνώσανε
Σκέψου και τα αδικά μου
Που το ονομα σου κάθε λεπτό
Γρεικούν απτή καρδιά μου
Και τούτο 'δω το γράμμα μου
Κάπου εδω τελειώνω
Για δεν μπορώ δεν τον βαστά
Άλλο η καρδιά τον πόνο
Εισε γλυκιά ανάμνηση
Και έτσι θα παραμείνεις
Καλέ μου ένα όνειρο
Είσουνε απου σβήνει
Είχα σκοπό να γράψω
Εψαχνα λόγια να στο πω
Δίχως να σε ταράξω
Μα οσω και ανε προσπαθώ
Την δύναμη δεν βρίσκω
Και οπότε λέω να στο πω
Παντοντε κάνω πίσω
Βάνω λοιπόν μια τσικουδιά
Και περνώ και μια πένα
Και σε μια κόλα γράφωτο
Πως νιώθω για τα σένα
Αν σα αγαπώ μην το ρωτάς
Ερώτημα δεν θέλει
Οπότε και να σε σκεφτώ
Κλαίω σαν το κόπελι
Εχω κρυφά αισθήματα
Που μονο ο Θιός τα ξέρει
μα εινε καλέ μου αδύνατο
Το να γενούμε ταίρι
Βλέπεις το πως ο κύρης μου
Μαζί με την κερά μου
Πριν χρονια την γράψαμε
Την μοίρα την δικιά μου
Μια μέρα εσυναντισανε
Ανθρωπο που χε πέσει
Και εχε βαρει στο ποδα του,
Στην χέρα, και στην μέση
Και τόνε βοηθήσανε
Στο σπίτι τως τόν πήραν
Να μην πεθάνει αμοναχος
Τόχε γραμενο η μοίρα
Μέρες πολλές περάσανε
Μέχρι να περπατήσει
Απτό καυμό του ο γέροντας
Δεν μπόριε να μιλήσει
Μα οι κύροι μου με επιμονή
Και με τα γιατροσόφια
Εκάμανε τον γέροντα
Περδίκη σαν και πρώτα
Και ο γέροντας τως είπενε
Πως εχει γιο στα ξένα
Και όλα τα πλούτη απου καμε
Σ'αυτον τα ´χει θωσμένα
Και τότες είπε ο γέροντας
Για την Βωηθεια σας
Να παντρευτεί ο γιόκας μου
Την κόρη την δικιά σας
Απου ´χει πλούτη, σπιτικό
Και σαν θα παντρευτουνε
Δεν προκειτε ώστε να ζουν
Φτώχια, καυμούς να δούνε
έδωκανε τα χέρια τους
Και λογωδώσανε με
Για αυτό μαζί δεν γίνεται
Να μάστε καυμένε
Λες μου πως απτά δάκρυα
Η κόλα ξεθωριάζει
Μα η δικια μου κλάματα
Κάθε που γράφω βγάζει
Λες μου κουρέλι γίνεσαι
Κάθε που η νύχτα βγαίνει
Μα εγώ με εδά μερόνυχτα
|Συνέχεια απλωμένη
Λες μου ότι τα κύτταρα
Στο σώμα σου πονάνε
Μα τα δικα μου πάψανε
Στο αίμα μου να κυλάνε
Τα χείλια σου στεγνώσανε
Σκέψου και τα αδικά μου
Που το ονομα σου κάθε λεπτό
Γρεικούν απτή καρδιά μου
Και τούτο 'δω το γράμμα μου
Κάπου εδω τελειώνω
Για δεν μπορώ δεν τον βαστά
Άλλο η καρδιά τον πόνο
Εισε γλυκιά ανάμνηση
Και έτσι θα παραμείνεις
Καλέ μου ένα όνειρο
Είσουνε απου σβήνει
